Nog een column uit Buonissimo

Mi AMA o non mi AMA

Mi AMA o non mi AMA

Hij houdt van mij, hij houdt niet van mij….. (Mi AMA, non mi AMA…) Had ik het maar over een vervoeging van AMORE, maar helaas...

AMA is de vuilnisophaaldienst van de stad Rome. Het staat voor Azienda Municipale Ambiente. Na Napels en Palermo, heeft ook de hoofdstad een groot probleem met de vuilverwerking. Jarenlang werd alles gedumpt op een grote stortplaats, die al jaren niet meer aan de norm voldeed. Bij gebrek aan alternatief, kreeg het toch steeds een nieuwe vergunning. De eigenaar van het terrein rekende zich rijk, terwijl Italië de rekening gepresenteerd kreeg in de vorm van EU-boetes.

De stortplaats is inmiddels gesloten, maar een structurele oplossing voor de 170.000  ton vuil die de stad per jaar produceert, is er nog niet. Zo ook niet voor het overdreven aantal personeelsleden. Als publiek bedrijf, werden door diverse stadsbesturen nogal wat “vriendjes” te werk gesteld bij AMA. Gevolg: er werken bijna 8000 mensen, waarvan er vorig jaar gemiddeld 1000 per dag thuis bleven.

Ook de gescheiden afvalinzameling (sinds vorig jaar deur aan deur in mijn wijk), loopt niet geheel vlekkeloos. Er wordt wel eens een dag overgeslagen. Klagen heeft weinig zin. Ik blijf ook het liefste ver uit de buurt van zo’n log publiek bedrijf als AMA.

Maar vorig jaar geleden kreeg ik opeens een grote, achterstallige rekening van ruim 350€. Aangezien ik altijd alles betaald heb, besteedde ik er weinig aandacht aan. Maar de nieuwsberichten over bollette pazze (gekke rekeningen) baarde me toch zorgen. Schuld aan de overheid wordt zonder pardon doorgestuurd naar deurwaarderbedrijf Equitalia: de schrik van menig Italiaan. Bij Equitalia  moet je eerst betalen, voordat onderzocht wordt of de schuld wel terecht was.

Ik begon aan mijn bureaucratische calvarie. Telefonisch kan geen informatie verstrekt worden en de AMA heeft in de miljoenenstad Rome slechts één klantenservice-kantoor. Bij mijn eerste bezoek wachtte ik braaf de ruim honderd klagers voor me af tot ik na zo’n twee uur zelf aan het loket mocht komen.

De loketbediende bekeek de rekening en vroeg: “Wie is meneer Spadaccini?” Dat is dus mijn Italiaanse man. “Waar is zijn schriftelijke toestemming dat u hier uit zijn naam mag zijn?” Oeps. Dat op mijn Italiaanse ID-kaart staat dat we getrouwd zijn en dat alle rekeningen betaald zijn vanaf onze gezamenlijke bankrekening, mocht niet baten. Ik moest maar terug komen met zijn permissie. Stemverheffen had ook geen zin, want de beveiligingsbeambte stond al naast me…

We ontdekten dat je online een afspraak op tijd kon maken. Zo geschiedde. Ookal was de eerstvolgende mogelijkheid drie maanden later, ik hield die dag vrij voor mijn AMA-date. Relaxed. Dacht ik. Niet dus. De afspraak was gemaakt met mijn aangemaakte account, op mijn naam. Ondanks de schriftelijke toestemming van mijn man, had HIJ de afspraak moeten maken, vonden ze bij AMA. Ook al spreek ik haast accentloos Italiaans, ik kreeg nog een racistische opmerking mee ook. (“Misschien kan dat in uw land allemaal zomaar, maar hier doen we het zo!”)

Ik had het gehad met die AMA! Mijn man mocht zijn eigen boontjes doppen. De rekening stond op zijn naam. Daar had AMA een punt! Maanden gingen voorbij, want mijn man had ook weinig zin om een vrije dag op te offeren. Rond kerst wilden we nog eens een poging doen, maar op internet was de eerstvolgende afspraak pas mogelijk in maart. Ik gokte erop dat de meeste Italianen op 23 december wel iets beters te doen hadden en deed nog een laatste  poging. Bingo. Slechts 10 wachtenden voor me.

Vriendelijk kon de dame dit keer vertellen waar het probleem lag. Drie jaar geleden hadden we de naam van de rekening (op naam van mijn lang geleden overleden schoonvader) laten overzetten op die van mijn man. Toch stuurde AMA ons nog rekeningen op de oude naam, die we keurig betaalden. Nooit verstuurde rekeningen op naam van mijn man, waren dus ook nooit betaald. Zie daar onze “schuld”.

Helaas konden de betaalde en niet-betaalde rekeningen niet met elkaar verrekend worden. We zouden ons geld terugkrijgen, maar moesten toch ook de 350€ schuld aflossen. Wanneer konden we ons teveel betaalde geld terug verwachten? Een blik op het scherm en ik kreeg een soort van antwoord: “De oude rekeningen dateren uit 2011 en 2012. In 2013 is de aanpassing doorgevoerd, dus de cheque zal binnenkort wel komen.”

Met de opmerking dat we geluk hebben, omdat onze “schuld” nog niet gemeld is bij Equitalia, wenste de AMA-medewerker me Fijne Feestdagen.