Hedwig Zeedijk al ruim 15 jaar VRT-correspondente in Italië

(Gazet van Antwerpen, Bart De Clerck)

Of ze nu een Nederlandse is, een Belgische, een Nederbelgische of een Italiaanse? Het antwoord is drie keer eigenlijk zo’n beetje ja. De kinderen van Hedwig Zeedijk  hebben in elk geval alle drie de nationaliteiten. Maar met een mama die als correspondente vanuit Rome zowel voor Vlaamse als Nederlandse media de verslaggeving vanuit Italië verzorgt hoeft dat dan ook niet te verwonderen. Wanneer er een nieuwe paus verkozen wordt, als Berlusconi in een zoveelste proces verwikkeld is of als er in de laars van Europa een aardbeving heeft plaatsgevonden, is de kans in Vlaanderen en Nederland groot dat u er via Hedwig Zeedijk meer over te weten komt.

Toen ze ooit in Tilburg journalistiek studeerde, kon ze niet vermoeden dat ze ooit vanuit het land van Dante, het journalistieke vak zou uitoefenen. Hedwig Zeedijk is inmiddels al vele jaren correspondent voor de VRT, levert ook bijdrages aan de KRO en schrijft ook nog voor het Algemeen Dagblad. Met een Belgische moeder, afkomstig uit het Antwerpse Wijnegem, leek België nog eerder voor de hand te liggen om een journalistieke loopbaan uit te bouwen dan in een verderaf gelegen mediterraan land. “Ik deed inderdaad ooit stage bij de krant De Morgen in Brussel. Ik wilde weg uit Tilburg om meer te zien van de wereld. En dus werd het Brussel, en pendelde ik elke dag van Antwerpen, waar ik bij familie logeerde, naar de hoofdstad”. Dat Hedwig uiteindelijk in Italië belandde, had te maken met een Italiaanse vriend met wie ze naar het zuiden afzakte. Maar om daar ook als journaliste aan de bak te komen, hielp ze het toeval wel degelijk een handje. “Ik begon met het verkennen van de markt en te kijken wie er als journalist werkzaam was. Toen kwam me ter ore dat Jan Van der Putten, de toenmalige correspondent van de VRT er mee ophield. Ik heb vervolgens gewoon de stoute schoenen aangetrokken en me aan hen voorgesteld.”

Ander nieuws

Het vervolg is bekend: sedert 1998 is ze aan de slag voor de VRT en gedurende een behoorlijk lange periode werkte ze ook voor het Nederlandse persagentschap ANP. Daarbij stelde de Italiaanse correspondente voor de Lage Landen vast dat noorder- en zuiderburen soms iets anders tegen het nieuws aankijken. “Dat hangt natuurlijk van het soort media af. Het Algemeen Dagblad dat zich in het iets populairdere segment bevindt, zal eerder geïnteresseerd zijn in een hard maffia-verhaal. De VRT geeft dan weer meer aandacht aan de paus en aan de laatste ontwikkelingen in het Vaticaan”, weet Zeedijk inmiddels uit ervaring. Ze heeft op Vaticaan-vlak dan ook een druk jaar achter de rug. “Niet alleen wat de verkiezing van een nieuwe paus betreft maar ook de Italiaanse verkiezingen hebben me aardig beziggehouden. Plots zit je met een conclaaf én met Italiaanse verkiezingen. Wat het aftreden van Benedictus XI betreft kon ik het eerst niet geloven. Ik werd rond 11 uur in de voormiddag gecontacteerd door een Nederlands radioprogramma terwijl de Italiaanse televisiezender RAI er nog niets overgebracht had. Vervolgens zit je om 13 uur op radio en televisie en moet je alles laten vallen. Maar dat hoort nu eenmaal bij de job”, beseft Zeedijk. Haar dagen zien er dan ook quasi nooit hetzelfde uit en het is allesbehalve dolce far niente. “Vaak weet ik inderdaad ’s ochtends niet wat ik ’s middags ga doen, maar doorgaans begint het wel met het lezen van de kranten zoals La Repubblica en Corriere della Serra. Online en op Twitter volg ik kranten als Il Messagero en La Stampa. Ter vergelijking neem ik er ook wel eens Il Giornale en Libero bij, twee kranten uit het Berlusconi-kamp.” In elk geval heeft ze naar eigen zeggen nooit veel moeite om een Italiaans onderwerp te vinden waar men ook in Nederland en/of België belangstelling voor heeft. Je hebt de paus, de maffia en Berlusconi. De eerste die blijft, de maffia eveneens en Berlusconi is voorlopig ook nog niet weg. Mocht dat wel een keer gebeuren dan kan ik misschien een keertje werken zoals een normale correspondent want er gebeurt hier zoveel waar ik nu niet aan toekom”, zegt ze half grappend. Bang dat ze zonder werk valt, is ze in elk geval niet want aan alle verhalen zit wel een Italiaans kantje, stelde ze zelf in de loop der jaren vast. “Toen op 9/11 twee vliegtuigen zich in de Twin Towers boorden, dacht ik dat de aandacht nu wel even exclusief die kant zou uitgaan, maar ook daar bleek toch weer een Italiaans verhaal aan vast te zitten want al gauw bleek dat de koning van Afghanistan in Rome woonde. Onmiddellijk gaf het toenmalige NOVA me de opdracht de man te gaan interviewen, wat niet lukte omdat de carabinieri de man sterk afschermde.”

Journalistiek bedrijven

Qua journalistiek bedrijven heeft Italië volgens haar meer weg van België dan van Nederland. “Op persconferenties valt net als in België altijd wel wat te eten of te drinken. En dat is in Nederland lang niet altijd het geval. In Nederland gaat het er veel zakelijker aan toe. Journalisten benaderen hun geïnterviewde ook veel directer en minder diplomatisch. In Italië duren persconferenties dan ook altijd veel langer. Er worden lange wollige verklaringen afgelegd en zelfs de vragen van de journalisten zijn op hun beurt weer wollig en ze gedragen zich eerder onderdanig.”

Tongval

Wanneer Hedwig Zeedijk op de Nederlandse televisie of radio werkt, klinkt ze net iets Nederlandser dan wanneer ze voor de Vlaamse media verslaggeving doet. Ze heeft dan ook letterlijk iets van beide landen en heeft zelfs zowel de Nederlandse als de Belgische nationaliteit. “In de jaren tachtig is een keer de wetgeving veranderd en kon ik als Nederlandse ook voor de Belgische nationaliteit kiezen. Samen met de andere drie kinderen uit ons gezin heb ik dat dan ook gedaan. Bovendien is mijn moeder een Belgische en heb ik een groot stuk van mijn jeugd bij familie in België doorgebracht.” Het resultaat is dat Zeedijk nu vlot tweetalig Nederlands en Vlaams is al zul je Vlamingen horen zeggen dat er een licht Nederlands accentje aan zit en ontwaren Nederlanders wellicht net een iets Vlaamser kantje in haar uitspraak. “Ik betrap me er wel eens op dat ik in het Nederlands een Vlaams woord gebruik of andersom omdat ik vind dat dat woord in die andere taal beter omschrijft wat je wil zeggen. Het woord pinken bijvoorbeeld is het zelfde als in het Nederlands je knipperlichten gebruiken  maar het omschrijft meteen wel in één woord waar het om draait.”

Nederlandse correspondenten

Hedwig Zeedijk is slechts een van verschillende Nederlandse correspondenten die in het buitenland aan de slag zijn voor de Vlaamse Radio en Televisie (VRT). Ook namen als Lia Van Beckhoven in Londen, Frank Renout in Parijs en Robert Portier zullen Vlaamse radioluisteraars en televisiekijkers vertrouwd in de oren klinken. Toch hebben de correspondenten onderling nauwelijks contact. “Enkel met Frank Renout heb ik regelmatig contact omdat die net als ik voor het Algemeen Dagblad werkt. Die krant organiseert jaarlijks correspondentendagen waarop we mekaar ontmoeten. De VRT doet dat niet en dat is misschien wel een gemis, want het kan zeker nuttig zijn om ervaringen uit te wisselen en om iets nauwer contact te houden met de “thuis”-basis”, bedenkt Zeedijk.  

Foto: "Dolce far niente" (John William Godward, 1897)